Muscle protein turnover in patients with kidney failure (LOTUS)

Het ontwikkelen van een minimaal invasieve, accurate en betrouwbare meetmethode voor de spiereiwitsynthese bij patiënten met nierfalen en duidelijkheid krijgen over effecten van intradialytische parenterale voeding (IDPN) op de spiereiwitsynthese en hemodynamiek.

Afname van de spiermassa is een van de belangrijkste uitdagingen in de zorg voor hemodialysepatiënten, omdat het leidt tot verslechtering van de voedingstoestand, het fysiek functioneren en de kwaliteit van leven en een verhoogd risico geeft op vermoeidheid en sterfte. Ondanks dat veel dialysepatiënten drinkvoeding en eiwitsupplementen voorgeschreven krijgen, lukt het hen niet om aan de eiwitbehoefte te voldoen. Intradialytische parenterale voeding (IDPN) – waarvoor geen extra behandeltijd of bloedtoegang nodig is – lijkt dit probleem op korte termijn te kunnen lossen. Het effect van IDPN op de eiwitbalans is aangetoond in experimenten die even lang als een dialysesessie duurden, maar het is onbekend of dit effect ook op de langere termijn aanhoudt. Een belangrijke reden daarvoor is dat er nog geen bruikbare en handzame methode is om spiereiwitsynthese op de langere termijn te meten in deze patiëntengroep.

In verschillende onderzoekspopulaties is het gangbaar om de spiereiwitsynthese te meten door middel van gedeutereerd water (2H2O), ook wel zwaar water. Hierbij wordt gemeten hoeveel van de waterstofisotoop deuterium uit lichaamswater wordt opgenomen in spiereiwit. Omdat plasma 2H2O en (waarschijnlijk in mindere mate) intracellulair 2H2O tijdens hemodialyse gedeeltelijk wordt verwijderd, zijn eerdere ervaringen met deze methode niet zomaar te vertalen naar dialysepatiënten.

Onderzoekers van de LOTUS-studie willen daarom een methode met zwaar water ontwikkelen voor het bepalen van de spiereiwitsynthese bij hemodialysepatiënten. Daarvoor zullen ze eerst in een pilotfase onder 4 patiënten de meest geschikte suppletiedosis na hemodialyse van 2H2O bepalen. Met het in de pilotfase vastgestelde doseerprotocol wordt vervolgens een dubbelblinde, placebo-gecontroleerde gerandomiseerde trial uitgevoerd. Hierin krijgen 16 deelnemers in een cross-overdesign gedurende 1 week 1 liter IDPN of placebo (glucose 5%) toegewezen. De primaire uitkomst, de myofibrillaire fractional synthetic rate (FSR) wordt bepaald op basis van spierbiopten die worden afgenomen vóór de randomisatie en na 1 en 2 weken. Secundaire uitkomsten zijn onder andere de aminozuurbalans in de onderarm, metingen van de hemodynamiek zoals het hartminuutvolume en de bloeddruk en aminozuurverliezen in het dialysaat.
De onderzoeksresultaten zullen inzicht geven in de langetermijneffectiviteit van IDPN op de spiereiwitsynthese bij hemodialysepatiënten. Als de nieuw ontwikkelde methode succesvol is, kan deze in de toekomst ook breder worden toegepast, bij andere patiëntengroepen en voor andere interventies (bijvoorbeeld op het gebied van beweging en farmacologie).

Soort: dialyse, dialysepatiënten, klinische studie, humaan
Onderwerp: hemodialyse, eiwitbehoefte, intradialytische parenterale voeding, zwaar water, spiereiwitsynthese